Een flard is voor fotograaf Peter van Tuijl een tijdsmoment dat nauwelijks bestaat. Het is de vraag of tijd als abstract begrip überhaupt te fotograferen is. Tijd is meetbaar vanwege bijvoorbeeld de waarneeming van beweging en door het gebruik van meetinstrumenten. Tijd als een innerlijk gegeven is echter subjectief. Voor een kind is de tijd van een dag een geheel andere dan voor de tachtigjarige. "In mijn hoofd ben ik nog twintig maar mijn echte leeftijd is 54."
Ik vang een lichtvlek op de muur in een gevangeniscel en leg daarmee een tijdsflard vast. De volhied van het licht in schril contrast met de leegheid van de tijd voor degene die zich daar bevindt. Ik maak het portret van de vrouw, wiens aangezicht verminkt is en gepijnigd wordt. De tijd tot herstel is 'slechts' een jaar, voor haar een eeuwigheid.
Tijd is zowel het verleden als de toekomst. Fotografie is het nu, als scheidsvlak én overbrugging van wat was en wordt!
For photographer Peter van Tuijl, a fragment is a moment of time that hardly exists. The question is whether time as an abstract concept can be photographed at all. Time is measurable because of, for example, the observation of movement and the use of measuring instruments. However, time as an inner given is subjective. The time of a day is completely different for a child than for the eighty-year-old. "In my head I am still twenty but my real age is 54."
I catch a spot of light on the wall in a prison cell and use it to capture a time fragment. The fullness of light contrasts sharply with the emptiness of time for the one who is there. I make the portrait of the woman whose face is mutilated and tormented. The time to recovery is 'only' a year, for her an eternity.
Time is both the past and the future. It is photography now, as a dividing plane and bridging of what was and will be!
