Pieter & WillyPeter

In de afgelopen jaren heb ik Pieter leren kennen en in zijn kielzog WillyPeter. Pieter woont op de boerderij die eens van zijn ouders was. WillyPeter komt de meeste dagen in de loop van de middag en gaat ’s avonds weer naar zijn eigen ‘huis’, een open plek in het bos. Twee mannen die weliswaar geen cultuurfilosoof zijn, -en ook geen ecologische vluchteling-, maar wel heel dicht bij de natuur leven en rijkdom niet vertalen in materiële zaken. Een computer hebben ze niet, een TV evenmin en ik heb zelfs geen radio kunnen ontdekken. Wel veel boeken en knipsels van kranten en tijdschriften over kunst en cultuur dichtbij en ver weg. Het zijn kunstenaars, ze schilderen en maken muziek. Het zijn ook kunstenaars die het instrument van het leven bespelen; op hun manier, wars van luxe. Voor mij, die hecht aan enige regelmaat en burgerlijkheid, was die levenswijze een gewaarwording die ik nog niet eerder van zo’n nabijheid had meegemaakt. Een manier van omgaan met de wereld, die door sommigen betiteld wordt als ver van het echte leven, ver weg van de werkelijkheid. Als zodanig zou je hen naast kunstenaars ook kluizenaars kunnen noemen. Mannen die zich enigszins verstoppen voor de buitenwereld die hen wellicht teveel op de huid zit als het gaat om het gangbare leven. De aanraking met hun leven leidde voor mij soms tot fronsende wenkbrauwen; over dingen die ik niet gewend ben en die niet in mijn ‘gewone’ leven voorkomen. Ik weet het, niet alles in het leven berust op vrije keuzes. Situaties, omstandigheden leggen de vrijheid van keuzes deels aan banden. Waarschijnlijk zal dat, net als bij ieder ander, ook bij Pieter en WillyPeter zo zijn geweest. Echter hun huidige levensstijl, zo dicht bij ‘huis en haard’, zo verweven met de natuur, heeft iets van wat Lemaire de nieuwe herontdekking van de aarde noemt. Met respect wil ik ‘het leven van deze mannen’ in een boek tonen. Mannen die hun Utopia, hun Arcadia, vinden op een paar vierkante kilometers, dicht bij huis en ver weg van het materiële. “Ver weg van de Westerse wereld waarin de dominantie van consumptie, overvloed en rijkdom, de mens muteert”, aldus Lemaire.

DE EERSTE ONTMOETING

Ik open het grote hek en loop het tuinpad op. Vlak bij het huis loopt Pieter en als hij mij ziet zegt hij verbaasd “wie ben jij dan wel?” Ik ben Peter en als het goed is hebben Martin en Carla al over mij verteld. De verbazing valt weg en hij noemt mij de fotograaf. Ik druk hem de hand, hij voelt warm aan. De hand is vuurrood, Pieter ademt zwaar. Ben je een beetje ziek geweest vraag ik hem. “ik heb een longontsteking gehad”, antwoordt hij. “Ben ook nog twee dagen in het ziekenhuis geweest. Maar ik moet er niets van hebben. Nu heb ik vocht in mijn been. Ik heb er wc papier omheen gedaan want het vocht komt door mijn huid naar buiten. Ik heb er eergisteren ook zalf opgedaan maar die beet enorm en het heeft er heel slecht aan gedaan. Ik heb zo’n pijn gehad en nog.” Pieter staat tegen een boom geleund. De boom helt wat naar achteren. Zijn stem is zacht en ik moet me wat naar hem toe buigen om hem goed te verstaan. “Het lijkt wel of de boom beweegt”, fluistert hij. Ik vermoed op dat moment dat hij koortsig is en vraag hem of het misschien beter is als ik een andere keer terugkom. Maar hij schudt met zijn hoofd en met zijn dikke stok houdt hij zich, leunend tegen de boom, staande.

STILLEVENS

in en rondom het huis van PIETER